Linksom of rechtsom moeten vrouwen bewijzen dat ze excellente moeders zijn. Deze pijnlijke conclusie lees ik in PS, het zaterdagmagazine van Het Parool. Onderwerp? Traktatienijd. Het zijn de woorden van Evelien Tonkens, hoogleraar Burgerschap en Humanisering van de Publieke Sector.
Een lasso van dropveters, glaasjes bier gemaakt van cake en popcorn of koolbladeren gedoopt in chocolade. Het zijn een paar voorbeelden van traktaties gemaakt door moeders voor hun kinderen op de basisschool. Want een zakje chips of een hartig prikkertje mag of ‘kan’ niet meer. En als de ene moeder dertig komkommers heeft omgebouwd tot krokodillen kan de rest niet achterblijven. En zo drijven we elkaar tot wanhoop. Absurd.
Lang niet alle moeders willen met naam genoemd worden in het artikel. Zó gevoelig is het onderwerp van de schooltraktaties. Een moeder van een tweeling vertelt dat ze met Kerst, Pasen én de verjaardag twee klassen van 25 kinderen moet ‘bedienen’. Op welke scholen is het Parool langs geweest? Zouden ze buiten Amsterdam Zuid ook midden in de winter op zoek gaan naar een onbetaalbare watermeloen?
Zelf ben ik waardeloos in knutselen. Mijn gevoel voor timing is wel scherp: ik kreeg een zomerbaby. Onze zoon is altijd in de zomervakantie jarig en kan dus nooit trakteren. Hij vindt dat gelukkig prima. Helaas bestaat er zoiets als een Lentelunch. Ik zie het teleurgestelde gezicht van het meisje nog voor me terwijl ze het vrolijk beplakte Nespresso-tasje in ontvangst nam. Mijn zoon kreeg van haar een op schaal gemaakte broodrooster met toast dat niet van echt te onderscheiden was.
Het is nooit de bedoeling geweest dat de ouders er hun wedstrijd van zouden maken. De creatieve opdrachten zijn er voor de kinderen. Met kerst maken wij elk jaar een schaal met (laf)hartige prikkertjes kaas-worst-druif. Elk jaar is de schaal als eerste leeg. De spinazie-ricottataart wordt amper aangeraakt, heel gek.
Dit verhaal gaat uiteindelijk niet over dropveters maar over onmogelijke eisen en een dubbele standaard. In het artikel komen geen vaders voor. Hun succes als vader hangt niet af van het bakken van een grote pinguïn van bladerdeeg. Volgens hoogleraar Tonkens worden aan moeders tegenwoordig hogere eisen gesteld. Zij hebben nu alle kansen om te slagen op de arbeidsmarkt, zegt Tonkens. Tegelijkertijd is er het ideale plaatje van de moeder die tijd met de kinderen doorbrengt en prachtige traktaties maakt. Moeders die niet werken voelen druk om te leveren, want ze werken niet. Moeders die parttime werken voelen druk, want ze hebben geen volledige baan. Moeders die fulltime werken voelen druk, want ze zijn zoveel tijd met hun werk bezig. Welke optie ook van toepassing is, vrouwen moeten bewijzen dat ze excellente moeders zijn. Of je nu veel, weinig of helemaal niet werkt: de Paasdoos nékt je.
Laten we een voorbeeld nemen aan de vaders. Die trekken gewoon een groot blik knakworsten open of scheuren naar de groothandel voor een jumboverpakking voorgesneden kaasblokjes. Schuldgevoel? Hoe spel je dat? Vaders hebben al lang begrepen dat je niet én een vergadering kan leiden, én meloenen kan uitkerven én aandacht besteden aan je broze vader tegelijk. Het grote verschil is dat we mannen daar niet op afrekenen. En dat zouden we bij vrouwen ook niet moeten doen. Laten we stoppen met elkaar de maat te nemen. Moeders, wees een kerel en gooi je dure meloen uit het raam en je schuldgevoel er achteraan. Ga voor het lafhartige prikkertje.